Bilo je modernih
postavki Hamleta posle kojih glumci nisu uspevali da se izvuku iz tesnih farmerica,
pa su ih svlačili preko glave. No, u filmu Tranzit,
nemački reditelj Kristijan Pecold vešto se poigrao „epohom“.
Za predložak je uzeo roman Tranzitna
viza Ane Zegers, štampan 1944, čiji dvadesetsedmogodišnji narator, posle bekstva
iz logora, na putu do Marselja, sreće poznanika i biva zamoljen da preda jedno pismo
književniku Vajdelu. Međutim, zatiče ga mrtvog; ubio se u hotelskoj sobi, ostavivši
kofer s dokumentima i nezavršenim rukopisom.
Opis Pecoldove ekranizacije najčešće se svodi na zaključak da je priču, s
radnjom smeštenom u 1942, prebacio u sadašnje vreme, povezujući stradanje Jevreja
za vreme Drugog svetskog rata sa represijom nad izbeglicama u današnjoj Evropi.
To je učinio na najjednostavniji
mogući način. Izveo je svog Georga iz starog hotela na ulice prepune policajaca
u modernim pancir prslucima i oklopima, obukavši ga u lako, retro odelo koje je
i danas u modi.
(NIN, 10. januar 2019.)