U oštroj suprotnosti s naslovnom nogometnom metaforom 'oštar start', Mića Vujičić starta vrlo blago: više poput nekog lakonogog fantazista nego poput robusnog, surovog štopera. Debitantski roman  novinara i književnog kritičara intimistički je kaleidoskop fragmenata 'male', obiteljske povijesti, vješto zaljuljan između lucidne duhovitosti i odmjerene, melankolične sentimentalnosti. Što je zanimljiv, svjež način da se pripovijeda o devedesetim godinama, desetljeću nacionalizama, ratova, (hiper)inflacija, siromaštva, oko kojeg se plete najveći dio pripovjedacevih reminescencija. Vujičić se, tako, s jedne strane pridružuje izrazitoj, postjugoslavenskoj 'generacijskoj' tematskoj tendenciji spisateljica i pisaca rodenih krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih, ali se, s druge, iz nje donekle izdvaja suptilnim prigušivanjem socijalno-političkog konteksta fragmentiranim epizodama iz pomaknute svakodnevice jedne mokrinske obitelji. Takav je prosede ponudio dobre razloge da Oštar start (Stubovi kulture, Beograd, 2010) dočekaju rijetko ujednačene pohvale: kritičarke i kritičari koji su o njemu pisali redom su ga ocjenjivali vrlo pozitivno, Miljenko Jergović uvrstio ga je na listu pet najboljih naslova objavljenih 2010, David Albahari također ga proglasio 'jednim od najboljih' romana pretprošle književne sezone.

Boris Postnikov (BOOKSA)

****

Iako bombastičnog naziva koji bi mogao da se čita i kao autoreferencijalan, prvi roman Miće Vujičića Oštar start (Stubovi kulture, 2010) ni izdaleka se u čitaočevu svest ne zadeva oštricom ili agresivnošću, naprotiv. Ovaj tihi i duhoviti roman, svoj put do čitaoca gradi na sasvim drugačiji način: poetskom repetitivnošcu, prilično srecno odabranom metaforom fudbalske igre koja prati čitav narativ i mikroklimom toplog porodičnog doma koji je mesto neprekidnog sticanja i gubitka identiteta, sukoba i razrešenja, mesto na kojem se ukrštaju anegdota i priča, dva naizgled suprotstavljena kraja između kojih se prostire čitava mogućnost pripovedanja.

Vladimir Arsenić (E NOVINE)

Vujičićevo pripovedanje osenčeno je finom (auto)ironijom i stilskom svežinom, tako da ne upada u banalnost i predvidljivost. Porodična povest prelomljena je kroz sećanje naratora („provalnik u tajne očevog života“), od detinjstva do početka zrelog doba. Postoji, dakle, pripovedna nit koja je žanrovski odjek bildungs-romana. "Oštar start" zrači naročitim unutrašnjim zadovoljstvom u pripovedanju.

Goran Lazičić (DANAS) 

Ovako koncipiran roman istinski je omaž Miki Antiću, koji je i sam jedan od značajnih likova u ovoj knjizi, a istovremeno knjiga može biti čitana i kao nenametljivi pastiš Kišovog "Porodičnog ciklusa". Međutim, ovo ne umanjuje Vujičićev talenat, već pokazuje da je on već formiran pisac koji je sposoban da zadrži autentičnost svog pripovedačkog glasa i onda kada o detinjstvu progovara kroz kišovsku prizmu i antićevskim senzibilitetom.

Mladen Vesković (POLITIKA)

Likovi ovog romana u više navrata i sami su zapitani nad sopstvom kao takvim, traže povremenu potvrdu svoga ja naglas izgovarajući „Ja sam“, recenicu koja se kao lajtmotiv proteže ovim nevelikim romanom fragmentarne konstrukcije. I tu potvrdu pronalaze na, za književnost, pomalo neočekivanom mestu – u anegdoti. Vujičić uspeva da ovaj potcenjeni žanr uzdigne na vrednosnoj žanrovskoj lestvici, demantujći zle glasine da se žanrovima uopšte može pripisivati ili ukidati vrednost, demantujući konačno i sopstvene likove koji deklarativno pokušavaju da pobegnu od anegdote doživljavajući je kao isečak iz celine, nemoćan da opiše celovitost jedne ličnosti, a kamoli dosegne univerzalnost.

Jasmina Vrbavac (POLITIKA)